In de vroege Middeleeuwen zwoer men bi der erden ‘bij de aarde’. Om zijn woorden kracht bij te zetten, hoefde men niet altijd bij het allerheiligste te zweren.
Naast het aanroepen van God en de heiligen tot getuigen dat men de waarheid sprak, kon men ook zijn toevlucht nemen tot menselijke creaturen en andere wonderbaarlijke voortbrengselen van de schepping, zoals de aarde zelf. Gebruikte men de formule ijdel dan werd ze tot meineed en vloek.
