Triënt, duitsch Trient, ital. Triento, hoofdstad van Welsch-Tirol, voorheen de volkrijkste stad van Tirol, ligt aan den linkeroever der bevaarbare Etsch, had in 1901: 24.868 meest ital. inw.
Pleinen: Domplein (Piazza Grande), met den stadstoren, Danteplein met bronzen standbeeld van Dante (van Zocchi, 1896); 13 kerken (w. o. de dom, in byzant. stijl, geheel uit marmer, in zijn tegenw. gedaante in 1212 begonnen, begin 15de eeuw voltooid, in de 19de eeuw gerestaureerd); allerlei vestingwerken. T. is het oude Tridentium, dat de hoofdstad der Tridentijners was; Rhaetus, of volgens anderen de Tusciërs waren de stichters dezer stad, en zij is naderhand door de Cenomanen hersteld; later kwam zij onder het gebied der Romeinen, vervolgens onder de Goten en de Longobarden; in het jaar 78 zegt men, heeft Hermagoras, een discipel van den evangelist Marcus, hier de christelijke leer gepredikt en den eersten bisschop Jovinus aangesteld, die aan den aartsbisschop van Aglar onderworpen was; een zijner opvolgers onderging den marteldood door steeniging, omdat hij den Saturnus-tempel te T. vernield had; in 1027 kwam de stad, door een gift van keizer Koenraad II aan den bisschop van T., die niettemin steeds den graaf van Tirol als opperheer erkende; toen vervolgens, in 1363, T. aan Oostenrijk gekomen was, deden de hertogen veel voor het stift; zij vervulden rijksplicht voor den bisschop, maar genoten ook daarentegen veel der landsheerlijke rechten over het bisdom; in 1802 werd het stift geseculariseerd en aan Oostenrijk gegeven, waartegen de bisschop een vergoeding in geld ontving; in 1805 kwam T. aan Beieren en vormde toen een deel van den Etsch-kreits; in 1810, als dep. van den Opper-Etsch, aan het koninkrijk Italië en in 1814 weer aan Oostenrijk.
