engelsch prelaat, overl. te Slindon 1228, maakte schitterende studiën aan de hoogeschool te Parijs, waar hij kennis maakte met den lateren paus Innocentius III. Deze, die L. toen reeds had leeren waardeeren, benoemde hem in 1207 tot aartsbisschop van Canterbury.
Jan I zonder Land verzette zich tegen deze benoeming; een langdurige strijd tusschen Rome en het engelsche hof volgde, doch L. kwam in het bezit van den aartsbisschoppelijken zetel (1213). Aan de onderhandelingen, welke het teekenen van de Magna Charta (1215) ten gevolge hadden, nam L. deel; daarna wijdde hij zich uitsluitend aan kerkelijke benoemingen en stelde de beroemde Constitutiones Stephani Langton samen. In 1222 werd hij genoodzaakt zich weder met staatszaken te bemoeien en Hendrik III te bewegen de Magna Charta te bevestigen. L. voerde de tegenwoordig gebruikelijke indeeling van den Bijbel in hoofdstukken in.
