De herkomst der speelkaarten is van zeer ouden datum; waarschijnlijk zijn zij uitgevonden door de Chineezen reeds voor onze tijdrekening. De Arabieren hebben ze overgebracht naar Italië, van waar ze naar Frankrijk kwamen.
Er bestaan nog speelkaarten, vervaardigd in de 15de eeuw, om verstrooiing te bezorgen aan den Franschen koning Karel VI, die niet wel bij het hoofd was. Het gebruik der speelkaarten verspreidde zich spoedig , onder het publiek en gaf aanleiding tot zoo groote misbruiken, dat de overheid de fabrikatie streng regelde en bezwaarde met een belasting. In de 17de eeuw werden zelfs de steden aangewezen, waar zij uitsluitend mochten worden vervaardigd. In de 18de eeuw kwam een nieuwe regeling, toen de opbrengst der speelkaartenbelasting werd bestemd tot onderhoud van de Militaire school, zoodat het toezicht op fabrikatie en verkoop den speelkaarten kwam onder het Ministerie van Oorlog. Heden ten dage vormt de fabrikatie der speelkaarten in Frankrijk een monopolie ten behoeve van de schatkist, welke er ongeveer drie millioen franken jaarlijks van ontvangt. Men kan van meening verschillen over den vorm, waarin deze belasting wordt geheven, maar zulks is kwalijk denkbaar over het doeltreffende van het beginsel, om speelkaarten te belasten, hetgeen dan ook geschiedt in de meeste beschaafde staten.In Groot-Brittannië is een licence (vergunning) noodig, om speelkaarten te verkoopen. Zij kost 1 pd. St. (f 12.—).
In Italië wordt ieder spel kaarten gestempeld door de ambtenaren der zegelbelasting. Dit kost f 0.15 per spel kaarten.
In Oostenrijk-Hongarije eveneens moet ieder spel kaarten gestempeld worden door de ambtenaren, hetgeen f 0.19 kost per spel.
In Duitschland is het recht op de speelkaarten een Rijksbelasting, welke f 0.15 per spel kost, en een millioen marken (f 600.000) per jaar opbrengt. Dezelfde belasting bestaat ook in Zweden en Noorwegen.
In Rusland heeft de staat het monopolie der fabrikatie. In Nederland, België, Spanje en de meeste kantons van Zwitserland zijn de speelkaarten geheel vrij.
