grootgraaf van Sicilië (sedert 1101) en koning van Sicilië en Napels (1130— 1154), de vereeniger van alle normandische rijken in Beneden-Italië en Sicilië, geb. 1097, volgde zijn vader Rogier I in de regeering op. Toen zijn neef Willem van Apulië 1127 zonder erfgenamen overleed, onderwierp hij diens gebied en de nog onafhankelijke langobardische streken en de vrije normandische graafschappen Capua en Napels alsmede de vrijsteden Gaeta en Amalfi.
Hij deed zich door den tegenpaus Anacletus II, wiens nicht Pierleoni hij huwde, 27 Dec. 1130 te Palermo tot koning van Sicilië en Napels kronen, doch werd vervolgens door paus Innocentius II in vereeniging met keizer Lotharius van het vasteland verdreven. Nauwelijks was Lotharius afgetrokken of R. rukte weer op, overwon Innocentius II en dwong hem, zijn koningschap te bevestigen (25 Juli 1139). In 1147 keerde hij zijn wapenen tegen Byzantium, liet Dalmatië, Epirns en geheel Griekenland verwoesten en breidde de normandische heerschappij over Noord-Afrika uit (zie Siciliën, koninkrijk der beide). R. overl. 26 Febr. 1154 te Palermo. Door het huwelijk zijner dochter Constantia met Hendrik VI kwamen 1189 de Hohenstaufen in Sicilië aan de regeering.
