nederl. natuurkundige, geb. 25 Mei 1865 te Zonnemaire, stud. 1885 —90 te Leiden, werd 1890 assistent bij het natuurk. kabinet aldaar, stud. 1893 nog een semester te Straatsburg, en werd 1894 privaatdocent te Leiden, 1897 lector, Jan. 1900 hoogl. in de natuurkunde te Amst. Voor de ontdekking van het naar hem benoemde phaenomenon (zie Phaenomenon van Zeeman in ’t Supplement) (1896) werd hem in 1899 de Baumgartnerprijs (Weenen) en de Prix Wilde (Parijs) toegekend; 1902 kreeg hij met H.
A. Lorentz den Nobelprijs. Z. schreef een aantal verhandelingen, die voor het meerendeel opgenomen zijn in de uitgaven van de Kon. Academie van Wetenschappen te Amsterdam.
