inscripties, dienden bij de oude volken, vooral bij Grieken en Romeinen, niet alleen als eigenlijke inscriptie, om bestemming of herkomst van een voorwerp aan te duiden, doch ook in vele gevallen om iets ter algemeene kennis te brengen, zooals wetten, verordeningen, verdragen, of als archiefstuk. De bijzonder talrijke grieksche en romeinsche O. geven dan ook licht op ieder gebied der oudheidkunde, terwijl zij voor sommige, zooals de ontwikkelingsgeschiedenis van het schrift en voor de kennis der dialecten de voornaamste, soms eenige bron zijn.
De wetenschap, die zich met de studie der O. bezighoudt, is de epigraphiek; zij behandelt alle oude geschreven overblijfselen, met uitzondering van die op papyrus en perkament (die het onderwerp der palaeographie uitmaken) en meestal ook van die op munten (het onderwerp der numismatiek), dus alleen de eigenlijke O.; zij is verdeeld naar volken of naar schriftsoort, alsmede naar tijdvakken. De grootste verzamelingen van O. bevatten het Corpus Inscriptionum Latinarum (sedert 1862, benevens het tijdschrift „Ephemeris epigraphica”) en het Corpus Inscriptionum Graecarum (1825'—-77; nieuwe bewerking voor de attische inscripties, als Corpus Inscriptionum Atücarum sedert 1873), beide door de berlijnsche Akademie uitgegeven. Voor de oude christelijke O. maakte zich vooral verdienstelijk G. B. de Rossi (zie ald.).Voor de nieuwere O. zie ook: Uithangteekens.
