lat., bij de oude Romeinen een bijzondere soort van godsdienstige feestelijkheid, welke, het eerst in 399 v. Chr. op last der sibyllijnsche boeken gevierd, mettertijd algemeen werd.
Zij bestond hierin, dat men voor de góden als voor een maaltijd een rustbed (lectus, pulvinar) gereed maakte, daarop hun attributen of borstbeelden neerlegde en hun vervolgens spijzen van het offer of van de maaltijden voorzette, welke gelijktijdig door de geheele stad met groote feestelijkheid gehouden werden. Gewoonlijk waren daarmede algemeene supplicaties verbonden, waarbij door het volk gebeden en wierook geofferd werd. Er waren gewone, d. w. z. regelmatig terugkeerende, en buitengewone lectisteriën. Laatstgenoemde, die 3, 8 of meer dagen duurden, hadden bij gelukkige of ongelukkige gebeurtenissen, welke den staat betroffen, plaats. Gedurende het feest heerschte algemeen vrede, verzoening en gastvrijheid.
