(graaf) russ. diplomaat, geb. 8 Maart 1764 te Alata op het eiland Corsica, werd advocaat en 1791 in de wetgevende nationale vergadering gekozen, waar hij zich bij’ Girondijnen aansloot. Hij verliet echter weldra Frankrijk, aanvaardde onder de engelsche heerschappij op Corsica het voorzitterschap van den raad van state en scheepte zich bij den aftocht der Engelschen met hen in.
De corsicaansche familiehaat tegen de Bonaparte’s bracht P. geheel en al in het kamp der vijanden van de Revolutie. Nadat hij1 in verschillende geheime zendingen, bijv. 1798 in Weenen, voor de coalitie werkzaam was geweest, trad hijf in russ. dienst., In 1812 bracht hij het verbond met Zweden tot stand, drong Alexander tot het voortzetten van den oorlog en ging in Jan. 1814 naar Engeland, om de britsche politiek tot beslist handelen over te halen. Keizer Alexander I beloonde hem met den post van russisch gezant te Parijs en nam hem mede op het congres te Weenen. Na den terugkeer van 'Napoleon van Elba snelde hij naar Lodewijk XVIII te Gent, begaf zich vervolgens naar het hoofdkwartier van Wellington en werd in den slag van Waterloo licht gewond. Na het uitbreken der Juni-revolutie van 1830 werd zijn positie moeilijk. Te Parijs zag men in hem den vertegenwoordiger der politiek van Rusland tegen Polen, en het kwam na den val van Warschau tot demonstraties, die zijn terugroeping in het voorjaar van 1832 ten gevolge hadden. Toch werd hij reeds eenige maanden later weer naar Parijs gezonden, 1834 tot gezant te Londen benoemd, bleef op dien post tot 1839 en begaf zich vervolgens als privaat persoon weer naar Parijs, waar hij 15 Febr. 1842 overleed.
