broeder van den vorige, schotsch krijgsman (1696— 1758), streed ook onder de vanen van den Pretendent en vestigde zich na diens nederlaag in Frankrijk, waar hij te Maupertuis en te Parijs in de exacte wetenschappen studeerde. In 1719 verliet hij Frankrijk voor Spanje, en nam deel aan de belegering van Gibraltar, werd luitenant der garde van keizerin Anna van Kusland; streed in den Poolschen successie-oorlog en tegen de Turken (1737), werd gouverneur van de Ukraine en veroverde in den oorlog tegen Zweden (1741 —1743) Willmannstrand, Helsingfors en Aland.
Dit alles wekte den nijd op van een machtige partij aan het Russische hof; hij vertrok daarom naar Pruisen, waar Frederik II hem niet minder welwillend ontving dan zijn broeder en tot veldmaarschalk en gouverneur van Berlijn benoemde. Aan den zevenjarigen oorlog nam hij een groot aandeel;- hij streed mede bij Lobkowitz en Rosbach. De slag van Hochkirch was het laatste wapenfeit, dat hij beleefde; hij werd toen doodelijk gewond en stierf kort daarna. Frederik II liet hem te Berlijn een marmeren standbeeld oprichten.
