(lat. interdicten, verbod) in de oudheid een beslissing van den praetor met de kracht van een verordening, speciaal in zake van bezitrecht. In het r.-k. kerkelijk recht: het schorsen, verbieden van alle kerkelijke bedieningen, een kerkelijke straf waarmede een bepaalde streek of stad of corporatie van personen getroffen werd, en in de middeleeuwen herhaaldelijk uitgesproken; zulk een beperkt I. heet interdictum locale, plaatselijk L, en naar gelang er een geheel land, een provincie, een stad ofwel slechts een enkele kerk mede geslagen werd, onderscheidde men tusschen interdictum generale en particulare, algemeen en bijzonder I.
Het I. omvatte in de middeleeuwen de toediening van alle sacramenten, behalve den doop, en de christelijke begrafenis. Sedert de 12de eeuw werd deze kerkelijke straf hoe langer zoo meer verzacht en is thans vrijwel geheel in onbruik geraakt; het laatste I. werd in 1668 door paus Alexander VII over Venetië uitgesproken. Voor leeken is het I. een zachtere straf dan de excommunicatie, en voor geestelijken is de interdictio ingressus in ecelesiam (het verbod van een kerk binnen te gaan) een zachtere vorm van schorsing (suspensio, zie ald.).
