lat., initiaal-letters: groote beginletters van een volzin, van een versregel, van een eigen zelfstandig naamwoord; voorts de hoofdletters, waarmede een naam aanvangt, met weglating der andere letters. Oorspronkelijk onderscheidden de initialen in de oudheid zich in de geschriften door niets; later werden zij slechts een weinig grooter geschreven dan de andere letters en een weinig vooruitspringend voor den regel.
Het oudste voorbeeld van gekleurde I. wordt gevonden in een handschrift op perkament van Vergilius, op zijn laatst uit de 4de eeuw na Chr., waarvan slechts enkele bladen over zijn. In de middeleeuwen werden de I. op de meest verschillende wijzen behandeld en zelfs op het laatst uitgebreid tot geheele voorstellingen, zoodat zij in sommige handschriften de volle bladzijde beslaan. Beroemd zijn de L, in het begin der middeleeuwen door de monniken in Ierland geteekend. In de 18de eeuw verminderde de voorliefde voor versierde I. sterk, doch bloeide in de 19de eeuw weder eenigszins op.
