Het plaatsen van een gebeurtenis of zaak in een verkeerden tijd, — foutieve tijdsopgave, vergissing of dwaling in het aangeven van tijd ten opzichte van gebeurtenissen. Schrijvers maken soms opzettelijk gebruik van anachronismen, of om de kracht eener voorstelling te verhoogen.
De meeste historische romans worden door A. van beteekenis ontsierd, de kleeding waarin de handelende personen worden ten tooneele gevoerd, de uitdrukkingen hun in den mond gelegd enz. zijn dikwijls stuitende A. Hetzelfde valt op te merken van sommige schilderstukken. Shakespeare laat in zijn Julius Cesar een klok drie uur slaan; Schiller spreekt in zijn Piccolomini, dat in de 17e eeuw speelt, van een bliksem-afleider, terwijl deze eerst 150 jaar later uitgevonden werd. Mevr. Bosboom-Toussaint laat in Het Ruis Lauernesse, dat van 1521 tot 1525 speelt, Donna Teresia eene relequie van de H. Theresia vereeren, welke toen nog slechts eenige jaren oud was en eerst 100 jaar later heilig werd verklaard. Kaulbach titelde een zijner schilderijen Petrus Arbues van Epila, de grootinquisiteur der Jezuieten; Petrus Arbues stierf 1485 in welk jaar Ignatius vanLoyola, de stichter der Jezuieten-orde, nog niet geboren was.
