Oorbaar (2) - Oorbaar bn. (-der, -st), (veroud.) nuttig, voordeelig, dienstig;
— gepast, behoorlijk, billijk: het ware ten minste oorbaar geweest, dat gij hadt onderzocht, of hij dit goedkeurde;
— welvoeglijk, kiesch: het is eene weinig oorbare vraag, welke gij daar tot de Jonkvrouw richt;
— (spr.) alles, wat hoorbaar is, is daarom nog niet oorbaar.