bn. bw. (-er, -st), niet waardig, niet verdienende wat in eene bepaling is uitgedrukt : een gevallen volk, dat de vrijheid onwaardig is; hij is een dronkaard, een deugniet harer geheel onwaardig; hij is den naam van mensch onwaardig; geen achting genietende noch verdienende, verachtelijk : hij was veracht en de onwaardigste onder de menschen;
— niet te versmaden in zekere hoedanigheid : een onwaardig doch volijverig leerling en volger van Maarten Luther;
— (van zaken) geen waarde hebbende : Cats heeft de lier gespannen ter eere van veeltijds onwaardige onderwerpen. ONWAARDIGHEID, v. ONWAARDIGLIJK, bw. (w. g.).
