IUP'PITER, oorspr. een Oud-Italische licht- en hemelgod, in de mythologie de zoon van Saturnus, de hoogste god der Rom., de almachtige en goede (I. O.
M., Iu'piter Op'timus Ma'ximus), die donder en bliksem, regen en zonneschijn verwekt; hij beschikt over het lot der stervelingen en openbaart zijn wil door wondertekenen en orakels. Onder zijn bijzondere hoede staat de wereldheerschappij van Rome ; hij beslist de veldslagen en schenkt de overwinning ; als Iupiter Stator houdt hij de legers van de vlucht terug. Zijn attributen zijn de arend, de scepter en de bliksem. Sinds de 6de eeuw geheel met Zeus vereenzelvigd ; nog lang nadat het Christendom in Rome wortel had geschoten werd Iupiter Capitolinus er vereerd.
