hol - [bnw] is iets dat een inwaarts gebogen oppervlak heeft. Lenzen noem je in dit verband concaaf.

Door holen verstaat men inzonderheid holten in de bergen, die tot schuilplaats kunnen dienen; een hol is kleiner en nauwer en meestal moeilijk toegankelijk, terwijl men grot gebruikt voor grootere ruimten in de bergen, hetzij ze moeilijk of gemakkelijk toegankelijk zijn; grotten bestaan soms uit een aantal holen; spelonken zijn enge holen van eene mindere of meerdere uitgestrektheid. Vooral in de vorige eeuw werden veel kunstgrotten (uit boomwortels, mos, schelpen en koralen ver¬vaardigd) in parken en tuinen tot versiering gebouwd. De grot van Han; de blauwe grot op Capri. De vos bewoont een hol in ’t dichtst van het woud dat de das soms gegraven heeft.

hol - zelfstandig naamwoord

1. ruimte van dier onder de grond
♢ konijnen leven in een hol
1. je in het hol van de leeuw wagen
[naar een plaats gaan waar moeilijkheden zijn]
2. verborgen, donker, naar verblijf
♢ ze leven in een soort zwervershol

Algemene uitdrukkingen:
1. op hol slaan
[wild beginnen te rennen]
2. op een holletje
[vlug lopend omdat je haast hebt]
Zelfstandig naamwoord: hol
het hol
de holen
het holletje