Wie geen blad voor de mond neemt, spreekt zonder schroom en laat onaangename mededelingen niet achterwege. Naar het schijnt weerspiegelt deze zegswijze een kunstgreep uit de toneelwereld: in vroeger tijd, zo heet het, namen spelers die een tekst spraken die hen in moeilijkheden zou kunnen brengen ‘een blad voor de mond’ om zichzelf onherkenbaar te maken.
Zo konden zij vrijuit spreken zonder door iemand uit het publiek herkend en voor hun woorden aansprakelijk gesteld te worden.
