Blaming-the-victim is de psychologische term die staat voor de schuld in de schoenen schuiven van een slachtoffer. De dader of betrokkenen noemen het slachtoffer verantwoordelijk voor een situatie die is voorgekomen, terwijl zij in feite zelf verantwoordelijk zijn.
De oorzaak of schuld bij een ander leggen wordt ook wel externaliseren genoemd. Iemand die ongewild in een situatie terecht is gekomen, het slachtoffer, kan niet altijd rekenen op begrip en sympathie. Blaming-the-victim is iets alledaags wat veel aan het licht komt tijdens rechtszaken. Een veelvoorkomende verklaring van een dader is ‘hij of zij vroeg er zelf om’. De dader kruipt in dit geval zelf in de rol van een slachtoffer. Mensen zijn geneigd om de schuld altijd bij een ander neer te leggen en niet direct bij zichzelf.
Daders die iemand hebben verkracht of iemand die een moord heeft gepleegd, schuiven regelmatig de schuld af naar een slachtoffer. Zij vertellen dan waarom een situatie uit de hand liep door een slachtoffer of geven aan zelf psychologische of gedragsproblemen te hebben. Voor slachtoffers is dit extra pijnlijk en de schuld krijgen voor iets waar iemand onschuldig voor is, kan een enorme impact maken. Vaak komen er schaamtegevoelens bij kijken omdat het slachtoffer bang is dat niemand hem of haar geloofd. Vooral vrouwen die betrokken zijn bij een misdaad zoals seksuele intimidatie ondervinden dit. De vrouw lokte het uit met haar kleding en gedrag’ is een veelvoorkomende verklaring van een dader.
Het tegenovergestelde van blaming-the-victim is de verantwoording nemen voor een daad. Iemand zegt in dit geval schuldig te zijn en neemt genoegen met alle gevolgen van dien zoals een gevangenisstraf, boete of ontslag.
