De Ziektewet (ZW) is een in 1929 in werking getreden werknemersverzekering. Destijds gaf de ZW een half jaar recht op 80% van het dagloon na een wachttijd van twee dagen. Inmiddels is de Ziektewet in vele opzichten veranderd:
In 1947 werd de uitkeringsduur verlengd van 26 naar 52 weken. In 1985 en 1986 werd de hoogte van de uitkering verlaagd naar 75% respectievelijk 70%, dit om de ZW-kosten te drukken. In 2004 vond er een majeure wijziging plaats: De wachttijd in de zin van de Wet WIA werd verlengd naar 104 weken. Logischerwijs werd de Ziektewet-uitkeringsduur ook verlengd naar twee jaar.
Als gevolg van de privatisering van de ZW vanaf 1993 moet een zieke werknemer - indien en voorzover hij nog een werkgever heeft - zich tot zijn werkgever(s) wenden voor een aanspraak op loondoorbetaling of bezoldiging bij arbeidsongeschiktheid. De ZW heeft hierdoor nog maar een beperkte werkingssfeer. Daarom spreekt men ook wel van de Ziektewetvangnet-regeling (zie de Ensie-definitie van "vangnetters").
Sinds jaar en dag kan de uitvoering van de Ziektewet door de werkgever overgenomen worden van het UWV. Dit fenomeen heet 'Eigenrisicodragen Ziektewet' -- ook wel: ERD, of, ZW-ERD -- in ruil voor een lagere premie neemt de (oud-)werkgever een groot deel van de taken van het UWV over, denk hierbij aan de re-integratiebegeleiding en de uitbetaling aan de Ziektewetgerechtigde. Niet alle medewerkers die ziek uit dienst gaan vallen onder het eigenrisicodragerschap: Personen die op grond van de artikelen 29a, 29b en 29d en de Participatiewet recht hebben op een Ziektewetuitkering, vallen niet onder het ZW-eigenrisicodragerschap.
