Stotteren is de naam voor een stoornis in het spraakvermogen, die niet berust op een afwijking van de organen, die voor het spreken noodig zijn, doch op een onjuiste en onregelmatige samentrekking der spieren, die bij het spreken gebruikt worden. Hierdoor ontstaat het onvermogen aan een bepaalden klank onmiddellijk een anderen te doen aansluiten. Dat s. een stoornis in de spierverzorging is, blijkt wel daaruit, dat stotteraars goed kunnen zingen, dat zij geen last hebben bij declameeren of als zij alleen zijn. Zoodra zij zich in gezelschap bevinden of moeten spreken, zullen zij s. De afwijking schijnt min of meer erfelijk te zijn ; zij komt het meest in de jeugd voor.
De genezing is des te moeilijker, naarmate de afwijking langer heeft bestaan. De behandeling moet er op gericht zijn, den patiënt te leeren, zijn ademhalingsmechanisme en spierinnervatie te leeren beheerschen. Eerst leert hij diep inademen en langzaam en rustig uitademen, waarbij het voortbrengen van geluid eerst moet onderdrukt worden. Dan volgen strenge methodische spreekoefeningen. De behandeling eischt veel geduld, vooral bij volwassen stotteraars; zij kan de afwijking echter zoo goed als geheel onderdrukken.
