Pope - (Alexander), Eng. dichter, 1688—1744, geboren te Londen uit welgestelde Katholieke ouders ; hij was zeer zwak, mismaakt en uiterst gevoelig. Hij bezocht het Kath. seminarium te Twyford bij Winchester, doch moest deze inrichting reeds op 12-jarigen leeftijd verlaten om een schimpdicht op den rector ; van toen af bezocht hij geen school meer en schijnt hij zich zelf verder geheel onderricht te hebben. Hij had een vrij groote kennis van het Lat. en het Grieksch ; zijn lievelingsbezigheid bleef de dichtkunst, waarvoor hij reeds zeer vroeg aanleg en neiging getoond had. Op zijn 16de jaar dichtte hij Pastorals (gedrukt 1709), die algemeene bewondering wekten en de aandacht trokken van Wyckerley, die hem in kennis bracht met vele letterkundige tijdgenooten; 1711 verscheen zijn Essay on criticism ; kort daarop schreef hij : The rapé of the loch, een satiriekcomisch epos, dat een uitstekend beeld geeft van de zeden in P.’s tijd, waardoor het de belangstelling blijft wekken tot op den huidigen dag.
Hierna was zijn roem gevestigd en was zijn leven een voortdurend succes. 1713 volgde het beschrijvend gedicht Windsor Forest. Daarna begon hij met de vertolking van Homerus, die hem 12 jaar lang, 1713—25 bezighield ; de Ilias vertaalde hij alleen, de Odyssee te zamen met Broome en Fenton. Van de opbrengst van deze vertaling kocht hij een landgoed in Twickenham, waar hij het middelpunt was van een vriendenkring, waartoe de meest beroemde letterkundigen, staatslieden en mannen en vrouwen van geest en vernuft behoorden. Tot zijn beste gedichten behoort de Epistle from Eloïsa to Abelard (1716) ; de uitgave der werken van Shakespeare (1725) verschafte hem weinig roem en wikkelde hem in een hevigen strijd met Theobald, een anderen uitgever van dien dichter. Deze en andere, deels letterkundige, deels persoonlijke twisten, waartoe P. meestal het eerst aanleiding had gegeven door zijn te zamen met Swift uitgegeven Miscellanies (1727), voerden hem meer en meer tot de satire; in 1728 publiceerde hij de eerste drie boeken zijner Dunciad, waarin hij in vlijmscherpe satire de tweede-rangs dichters en rijmelaars en de personen, door wie hij zich beleedigd achtte, hekelt. In dien tusschentijd waren echter Imitations of Horace in grooten getale verschenen. Slechts een enkel zijner latere gedichten behoort niet of ten minste maar voor een gedeelte tot het genre der satire, nl. het 1733 verschenen philosophisch leerdicht Essay on man. P. wordt door de critici zeer verschillend beoordeeld.
Over het algemeen wordt hij thans veel minder bewonderd dan in zijn eigen tijd. Hij miste de hoedanigheden van een groot dichter. Hij bezat niet veel dichterlijke verbeelding; er is geen diep gevoel in zijn werken. Hij gaf hierin een juiste weerspiegeling van het geestelijk leven van zijn tijd. Hij wist zelf uitstekend waarin zijn kracht lag : in beschrijvende natuurschildering, in philosophischzedekundige beschouwing van het leven en den mensch en in critisch-didactische verhandelingen. Hij was een vertegenwoordiger van het pseudo-classicisme.
Onovertroffen is P.’s verskunst. Zijn gedichten zijn technisch volmaakt. Hij was het voorbeeld voor vele dichters in de 18de eeuw. Hij had zijn gelijke niet in het maken van pittige maximes. Zijn ijdelheid en gevoeligheid maakten hem vaak wraakgierig en onrechtvaardig. Dit toont hij in zijn satires, die voor den hedendaagschen lezer weinig belangwekkend meer zijn.
