Hildebrandslied - het eenige overblijfsel van Oudduitsche heldenpoëzie, waarschijnlijk omstreeks 800 door een of twee monniken in het klooster Fulda opgeteekend. De dichter is onbekend, de taal van het gedicht verraadt zijn herkomst niet; het is een allervreemdst mengsel van Hoog- en Nederduitsch, waarvoor men nog geen afdoende verklaring heeft gevonden. Het H. is een karakteristiek type van het korte, in stereotiepe wendingen dramatisch afloopende Oudgermaansche heldenlied. Het verhaalt, hoe de oude held Hildebrand, wapenmeester van Diederik van Bern (Theodorik van Verona), na 30 jaren ballingschap met een leger in zijn vaderland (Noord-Italië) terugkeerende, waarschijnlijk aan de grens zijn zoon Hadubrand, eveneens aan het hoofd van een leger, tegenover zich vindt, en daar de overmoedige jonge man zijn vader niet wil kennen, genoodzaakt wordt, met hem te vechten.
Het vermoedelijk tragische slot, dat de vader den zoon moet dooden, is helaas verloren. Facsimile van het handschrift door W. Grimm, Göttingen 1830 en (photogr.) door E. Sievers, Halle 1872. Onder denzelfden titel is ook een Duitsche ballade uit de 15de of 16de eeuw bekend, o. a. door Uhland in zijn Volkslieder uitgegeven, waarin de tragische afloop door een blij-eindigen is vervangen.
