Heetwaterverwarming - (Duitsch Heiszwasserheizung), naam van een systeem van centrale verwarming door middel van water, dat in 1831 door Perkins werd gepatenteerd en in de tweede helft der vorige eeuw een zeer uitgebreide toepassing vond, sedert echter geheel in onbruik geraakte. De installatie bestaat uit een buis zonder eind van 23 m.M. inwendige en 33 m.M. uitwendige middellijn met water gevuld, waarvan een spiraalvormig gewonden gedeelte ter opname van de warmte aan het vuur is blootgesteld, een ander deel de warmte in de vertrekken uitstraalt, terwijl de rest als aan- en afvoerleiding van het water dient. De circulatie heeft plaats ten gevolge van het verschil in dichtheid van het warme en koude water. De hoogste temperatuur van het water moet 150° a 160° C. bedragen, het systeem staat dus onder hoogen druk.
Met het oog op de warmteuitzetting van het water bracht men windketels aan in den vorm van gesloten buizen. Behalve het gevaar van ernstige explosies heeft het systeem het bezwaar dat een eigenlijke warmteregeling als bij warmwaterverwarming niet mogelijk is, waardoor het ongeschikt is voor de gelijktijdige verwarming van meer dan één vertrek. De berekening der voornaamste onderdeelen komt geheel overeen met die, welke bij warmwaterverwarming gevolgd wordt.
