Dunant - (Jean Henry), Zwitsersch philanthroop en schrijver, geb. 1828 te Genève, overl. 1910 te Heiden (Kanton Appenzell), studeerde in de letteren en geschiedenis, deed daarop verschillende reizen in het buitenland; kwam gedurende den oorlog van 1859 in Italië, waar de aangrijpende tooneelen van hulpeloos lijden op het slagveld een zoo diepen indruk op hem maakten, dat hij zich geheel begon te wijden aan het denkbeeld van de verlichting van het lijden der slachtoffers van den oorlog.
Te Genève terugggekeerd, gaf hij Un souvenir de Solverino in het licht, dat, weldra in de meeste talen van Europa vertaald, groote belangstelling wekte; de hierin neergelegde gedachten werkte hij nader uit in: La Charité internationale sur les champs de bataille (1863), en in La Fraiernité internationale en temps de guerre (1864). Op eene conferentie te Genève in 1863 werden ze belichaamd door de oprichting van „het Roode Kruis”. In 1864 werd op het Zwitsersch diplomatiek congres besloten tot de conventie van Genève, waarmee D. zijn denkbeeld verwezenlijkt zag. Hij legde voorts zijn geheele vermogen ten koste aan het Roode Kruis-verbond en leefde armoedig en vergeten in een oudemannenhuis te Heiden, waar hem allerlei eerbewijzen gewerden o. a. in 1901 (met Frédéric Passy te Parijs) de Nobelprijs „voor verdienstelijke werken in het belang van den vrede”. D. schreef behalve de genoemde werken o. a. Essai sur l’esclavage dans les pays musulmans et aux Etats-Unis (1863); La rénovation de l'Orient (1865).
