Broussais (François Joseph Victor), Fransch geneeskundige, geb. 1772 te Saint-Malo, volgde als militair geneesheer het Fransche leger naar Nederland, Spanje, Duitschland en Italië, werd in 1820 hoogleeraar aan het militaire hospitaal Valde-Grâce, in 1830 hoogleeraar in pathologie en therapie te Parijs, overl. 1838 te Vitry. Zijn medisch stelsel, wel Broussaïsme geheeten, heeft hij neergelegd in Histoire des phlegmasies ou inflammations chroniques (1808) en Examen des doctrines médicales généralement adoptées (1829—34); het leven blijft slechts in stand door excitatie; deze kan soms te sterk (sur-excitation), soms te zwak (adynamie) zijn; deze toestanden openbaren zich eerst in bepaalde organen en deelen zich door sympathieën van deze met de andere organen, aan het geheele lichaam mede; algemeene ziekten, zoodanige, die tegelijk het geheele organisme aantasten, bestaan niet; de maag en het darmkanaal zijn het meest onderhevig aan afwijking der voor het normale leven noodige excitatie. Zijn therapie was hoogst energiek, vooral bloed-afneming, namelijk een zeer groot gebruik van bloedzuigers in de maagstreek.
Zijn leer stond in Frankrijk langen tijd in groot aanzien; in Duitschland werd er geen aandacht aan geschonken. De behandelingswijze was als „Broussaïsme” bekend.
