Bron

betekenis & definitie

Bron - Plaats waar ten gevolge van de natuurlijke gesteldheid van de aardkorst water door eigen kracht opwelt of uitvloeit. Natuurlijke bronnen zijn veelvuldig in bergachtige streken en kunnen daar bijv. ontstaan, doordat een valleiwand door een waterrijke spleet gesneden wordt of doordat in zulk een valleiwand het water, dat op een waterkeerende laag afvloeit, gelegenheid heeft aan den dag te treden. Wanneer een boring vooraf moet gaan om het water gelegenheid te geven tot aan of tot boven de oppervlakte te stijgen, spreekt men van artesische b. — Wie een waterb. op zijn erf heeft, mag daarvan naar goeddunken gebruik maken, behoudens het recht, dat de eigenaars van lager gelegen erven, hetzij door eenigen titel, hetzij door verjaring mochten verkregen hebben (art. 674 B. W.). Bedoelde verjaring begint niet te loopen dan van het oogenblik, waarop zoodanige uiterl. werken zijn gemaakt en voleind, welke tot bevordering van den val, of van den loop des waters op het lager gelegen erf, bestemd zijn (art. 745 B. W.). Het recht van erfdienstbaarheid om uit eens anders b. water te halen, omvat noodzakelijk het recht van toegang tot de b. over het dienstbare erf (art. 740 B. W.). — De eigenaar van een waterb. mag den loop der b. niet veranderen, indien zij aan de inwoners eener stad, dorp of gehucht het voor hen noodzakelijke water verschaft. In dat geval heeft de eigenaar aanspraak op eene door deskundigen te regelen schadeloosstelling, ten ware het gebruik des waters wettig verkregen of verjaard mocht zijn (art. 675 B. W.).