Basilius I

betekenis & definitie

Basilius I, Keizer van Byzantium (867-886), stamvader der Macedonische dynastie. In zijn jeugd was hij langen tijd slaaf in Bulgaarsche gevangenschap, wist ten slotte te ontsnappen en bereikte in 838 Constantinopel, waar hij door zijn schoonheid en kracht de aandacht trok van Keizer Michael III, die hem hooge hofambten schonk en wien hij weldra als vertrouwd raadgever in politieke zaken ter zijde stond. Het gelukte hem zijn voomaamsten vijand, !s Keizers oom Bardas, uit den weg te ruimen, waarop hij tot praefect van Constantinopel en in 866 tot Caesar en mederegent werd verheven; nadat hij Michael III om het leven had doen brengen, besteeg hij zelf den troon (23 Sept. 867). Hij regeerde met veel beleid, zorgde voor een verbeterde rechtspleging, legde den grondslag voor de koninklijke wet (Basilika), die door zijn zoon Leo (886-912) voltooid en het wetboek van het Grieksche keizerrijk werd, verdreef de Arabieren uit Calabrië, bracht de Slaven van Dalmatië en Kroatië ten onder en stierf 29 Aug. 886.