v., deelgebied van de natuurkunde dat zich bezighoudt met de bestudering van atoomkernen en elementaire deeltjes.
(e) Een van de fundamentele doelstellingen van de kernfysica is te bepalen welke krachten de nucleonen in een atoomkern bijeen houden. Hoewel er een redelijke kennis omtrent deze krachten bestaat, is het nog niet mogelijk een allesomvattende theorie over atoomkernen op te stellen. Binnen de kernfysica onderscheidt men de kernfysica bij hoge energie en die bij lage energie.
Aanvankelijk bleef de kernfysica bij lage energie beperkt tot de studie van de natuurlijke →radioactiviteit die sommige (zware) atoomkernen vertonen. Na de Tweede Wereldoorlog deden versnellers en kernreactors hun intrede, waarmee door middel van kernreacties kunstmatig radioactieve isotopen konden worden gemaakt. Door bestudering van het verval van deze isotopen (o.a. door middel van kernspectroscopie) konden steeds verfijndere kernmodellen opgesteld worden.
De kernfysica bij hoge energie houdt zich m.n. bezig met de bestudering van elementaire deeltjes. Deze konden tot ca. 1950 alleen waargenomen worden in de kosmische straling. Met het beschikbaar komen van zeer grote versnellers (1-400 MeV), o.a. bij Genève (→CERN), Brookhaven (VS) en Serpoechov (USSR) heeft de kernfysica bij hoge energie zich snel uitgebreid.
De ontwikkeling van de kernfysica heeft geleid tot een enorme toename van de fundamentele kennis van de materie. Dit heeft geleid tot grote vooruitgang op sterrenkundig, chemisch, medisch en technisch gebied. Enkele voorbeelden van toepassingen zijn: activeringsanalyse, kernfusie, kankertherapie, sterilisatie van voorwerpen.
