v., het samensmelten van lichte atoomkernen waarbij energie vrijkomt.
(e) Enkele voorbeelden van kernfusiereacties, waarbij deuterium reageert met zichzelf resp. met tritium, zijn:
D 21 + D 21 → He 32 + n + 3250 keV D 21 + D 21→T31 + p + 4000 keV D 21 + T31 → He 42 + n + 17600 keV De bij deze reacties vrijkomende energie kan worden berekend door het massatekort ∆ m te meten; uit de relatie van Einstein E = ∆ m.c2, waarin c de lichtsnelheid is, volgt dan de hoeveelheid vrijkomende energie. Bij deze reacties komt meer dan ca. 1 mln. maal meer energie vrij dan bij een chemische reactie, b.v. C + 02 → C02 + 4,17 eV Hoewel slechts 0,015 % van de waterstofatomen in zeewater uit deuterium bestaat, zit er in 1 kg zeewater ca. 230 maal zoveel fusie-energie als chemische energie in 1 kg koolstof. Hierdoor is de fusie-energie een vrijwel onuitputtelijke energiebron (naar huidige maatstaven).
Om deze energie te kunnen benutten is het noodzakelijk dat de fusiereactie beheerst verloopt, dit in tegenstelling tot de explosie van een waterstofbom, wat ook een fusiereactie is. Om beheerste kernfusie te realiseren, moet een heet →plasma (heter dan 100 mln. K) worden opgesloten in een vat, en wel zonder dat het in contact met de wanden komt (b.v. in een →magnetische fles). Voor de verschillende programma’s die dit trachten te realiseren: →thermonucleair onderzoek, →kernreactie.
