benaming voor de laatgotische richting in de schilderen beeldhouwkunst en decoratieve kunst, die zich tussen 1375-1425 ontwikkelde in Frankrijk, Vlaanderen, Duitsland, Bohemen, Noord-Italië en Catalonië. Ca.1350 ontstond vooral aan de hoven van Parijs en Bourgondië een stijl met voorkeur voor sierlijke afbeeldingen van ridderleven en ridderlegenden.
Het werk van Simone Martini uit Siena, die geruime tijd in het pauselijk paleis te Avignon werkzaam was, vormt met zijn elegante naturalistische figuren eveneens een aanzet tot de internationale stijl. De verdere ontwikkeling vond plaats in Frankrijk, waar veel Vlamingen werkten (zoals André Beauneveu, Jacquemart de Hesdin, Melchior Broederlam), die er hun talent voor observeren en weergeven van de werkelijkheid (dieren, landschap, kleding) aan toe voegden. Vanuit Frankrijk verspreidde zich de internationale stijl, gekenmerkt door golvende lijnen en ornamenten, weergave van het hoofse leven met realistische details naast sprookjesachtige taferelen. Een hoogtepunt vormde de miniatuurkunst, m.n. aan het hof van de hertog van Berry. De bekendste paneelschilders van de internationale stijl zijn in Frankrijk Malouel en Bellechose, in Italië Stefano da Zevio, Gentile da Fabriano en Pisanello, in Duitsland Stephan Lochner, Conrad van Soest en Meister Francke en in Bohemen Theodorik van Praag. In de beeldhouwkunst was er eveneens een streven naar de vloeiende lijn en realisme zoals in het werk van Claus Sluter te Dijon (Mozesput) en de familie Parler in Praag. Op het gebied van de decoratieve kunsten behoren het Parlement van Narbonne (Parijs) en de tapijten met apocalypsvoorstellingen in Angers tot de grote scheppingen van de internationale stijl.LITT. H.Focillon, Art d’occident (1938); R.Assunto, Die Theorie des Schönen im Mittelalter (1963).
