(Gr. Patroklos), zoon van Menoetius (2), de koning van Opus in Locris.
Na het ongeluk met zijn vriend Clysonymus, werd Patroclus reeds jong door Menoetius naar Peleus gebracht. Hij groeide op met Achilles en werd diens boezemvriend. Later trok hij met Achilles mee naar Troje als wapenbroeder. Hij sneuvelde daar door de hand van Hector. Zijn dood wekte bij Achilles brandende wraakgevoelens op, hij rustte niet voordat hij Hector had gedood en eerde Patroclus’ nagedachtenis met plechtige lijkspelen. Homerus beschrijft zijn heldendaden voor Troje in boek XVI van de Ilias, genoemd Patrokleia (Hom. Ilias 1,307 e.v.; XI, 765 e.v., 792 e.v.; XVI, 126 e.v., 257 e.v., 786 e.v.).ICONOGRAFIE In de oudheid was beroemd de schildering van de onderwereld, door Polygnotus in Delphi aangebracht in dc Lesche van de Knidiërs te Delphi (ca. 458-447), waarop o.a. de figuren van Achilles en Patroclus levensgroot voorkwamen. Het werk is voor ons verloren gegaan. Op vele monumenten ziet men voorts Patroclus als krijger, gewoonlijk met baard: bijv. op de bekende Attische vaas van Sosias (ca. 500 v.C.) te Berlijn, waar Achilles afgebeeld is. terwijl hij Patroclus verbindt. De lijkspelen ter ere van de gesneuvelde Patroclus ziet men op een fragment van een vaas van Sophilus (ca. 570 v. C.) te Athene: op een tribune kijkt de menigte naar de wedrennen. Ook op Pompeiaanse wandschilderingen komt Patroclus voor, bijv. samen met Briseïs en Achilles in diens tent (casa degli Amorini Dorati). Bekend is verder de zgn. Pasquinogroep (2de helft der 3de eeuw v.C.) te Rome, voorstellend: Menelaus met het lijk van Patroclus.
Zie Menoetius, Clysonymus, Peleus, Achilles, Hector
