(Gr. Delphoi), zeer oude heilige plaats in Phocis, aan de Z. helling van de Parnassus.
Wsch. werd hier reeds in de Myceense tijd een chthonische godin vereerd. Apollo versloeg de draak Python die de omgeving van Delphi (oude naam: Pytho) onveilig maakte, en sindsdien is het Delphische heiligdom het centrum van verering van Apollo Pythios de Python-doder. Vanouds was de plaats bekend om zijn orakel waar particulieren en vorsten om raad kwamen, die hen werd gegeven door de priesteres Pythia geheten. Zij was gezeten op een drievoet boven een aardspleet waaruit bedwelmende dampen opstegen. In trance stootte zij onsamenhangende klanken uit, die door de priesters van het heiligdom nader verklaard werden, en als antwoord meegegeven aan de pelgrim. De Delphische priesters hebben aldus op de politiek en samenleving der Griekse stammen grote invloed uitgeoefend. In de tempel van Apollo bevond zich ook de ‘omphalos’, een heilige steen, die als het middelpunt der aarde werd beschouwd. Het Delphische heiligdom werd in zijn bloeitijd verrijkt met tal van schathuizen wijgeschenken, beelden (o.a. de bekende Wagenmenner), een theater en stadion, waar om de vier jaren de Pythische spelen ter ere van Apollo werden gevierd met wedstrijden in muziek, dichtkunst, en sport. Sinds ca. 650 v. C. werd het tempeldomein beheerd door het college der Amphictyonen, die o.a. de tempel herbouwden toen een aardbeving in 373 v.C. het heiligdom vernielde.
Sinds de Romeinse overheersing verloor het heiligdom zijn invloed. Vooral Sulla en keizer Nero hebben Delphi leeggeplunderd, en nadien hebben ook de Christelijke keizers veel geroofd. Constantinopel werd verfraaid met geroofde tempelschatten van Delphi. Later werd op de plek van het vernielde heiligdom het dorpje Kastri gebouwd dat de Franse archeologen die in de 19de eeuw met opgravingswerkzaamheden in Delphi begonnen, lieten afbreken om het herstel van de antieke resten mogelijk te maken.Zie Parnassus, Apollo, Pythia, Pythische spelen
