Ieder kind moet met knuffels spelen.
Veel kinderen zijn dol op een of meer knuffelbeesten. Soms zo erg dat ze bijna niet meer in hun eigen bed passen omdat dat bed al vol ligt met knuffeldieren. Voor jonge kinderen is een knuffel een overgangsobject. Als een kind een knuffel vaak bij zich draagt, raakt hij eraan gehecht en geeft hem dat zekerheid op momenten dat zijn ouders er even niet zijn, zoals bij het slapengaan of als een kind naar de crèche gaat of bij een oppas achterblijft. De veiligheid die een kind van zijn ouders krijgt, wordt zo even overgebracht op de knuffel. Een knuffel kan een beest zijn van zachte, pluizige stof, maar het kan ook een stukje stof zijn met een bepaalde structuur, waarmee wordt gefriemeld, dat tegen de wang wordt gedrukt of waarop wordt gesabbeld.
Een knuffel kan een kind ook sterker maken. Het helpt hem het spook onder het bed weg te jagen of krijgt de schuld als een kind iets stouts heeft gedaan. Kortom, het is de steun en toeverlaat van een kind. Sommige kinderen hebben geen knuffel maar wel een speen met dezelfde functie.
Is de knuffel van een kind weg, dan koop je gewoon een andere. Was dat maar waar. Als een kind zijn knuffel kwijt is, dan is hij meestal ontroostbaar en zal hij elke vervanging afkeuren. Daarom is het handig als je merkt dat je kind zich aan een bepaalde knuffel gaat hechten om meteen een tweede te kopen. Door de knuffels steeds af te wisselen zal je kind zich aan beide kunnen hechten, zodat er altijd eentje over is als een van de twee in de was moet, heel erg kapot is of kwijtraakt.
