bestrijdingsmiddelen tegen knaagdieren, m.n. tegen ratten en muizen.
De rodenticiden worden niet alleen gebruikt om schade aan voedingsmiddelen en gebouwen te voorkomen, maar tevens om het overbrengen van ziekten (o.a. de ziekte van Weil) tegen te gaan. De giftigheid van deze middelen voor mens en dier is groot. Daarom worden rodenticiden selectief toegepast, b.v. door ze als lokaas neer te leggen op voor andere dieren ontoegankelijke plaatsen. Dit voorkomt tevens ongewenste milieu-effecten. De toxicologische problemen samenhangend met rodenticiden betreffen dan ook vooral de al of niet opzettelijke vergiftiging van de mens en van huisdieren. Om deze reden zijn enkele oude middelen zoals rattenkruit (diarseentrioxide) en gele fosfor niet meer toegelaten.
Veel gebruikte middelen zijn anticoagulantia, zoals cumarine- en indiaandionderivaten. Deze veroorzaken, bij geregeld gebruik, inwendige bloedingen en werken remmend op de vorming van prothrombine (factor die een rol speelt bij de bloedstolling), waardoor ratten en muizen sterven. Secundaire vergiftigingen door anticoagulantia zijn bekend van varkens die met deze middelen gedode ratten hadden gegeten. Andere rodenticiden zijn zinkfosfide, thalliumsulfaat, crimidine en het voor ontratting van schepen toegepaste natriumfluoracetaat.
