in 1971 van kracht geworden wet waarin regels gegeven worden om een doelmatige afweging van de verschillende belangen bij een ontgronding te verzekeren. De Ontgrondingenwet geeft alleen de hoofdlijnen, de nadere invulling is overgelaten aan de Kroon of aan Provinciale Staten.
Het is verboden zonder vergunning te ontgronden dan wel als zakelijk gerechtigde (b.v. eigenaar) of gebruiker van enig perceel toe te laten dat daar zonder vergunning ontgronding plaatsheeft. De vergunningen worden verleend door Gedeputeerde Staten; met betrekking tot ontgrondingen in zee, in aangewezen rijkswateren en in niet provinciaal ingedeelde IJsselmeerpolders door de minister van Verkeer en Waterstaat.
Besluiten betreffende verlening enz. van vergunningen mogen niet worden genomen dan nadat alle bij de ontgronding betrokken belangen (b.v. ruimtelijke ordening, landschapsschoon, milieuhygiëne) zijn afgewogen.
Elke provincie dient een verordening te hebben waarin nadere regels gegeven worden inzake ontgrondingen. Deze verordening moet bepalingen bevatten betreffende o.a. het werkplan voor de ontgronding, de toestand waarin de percelen moeten worden gebracht na de ontgronding, de wijze waarop aanvragen voor vergunningen ter inzage gelegd worden en de wijze waarop er bezwaren of meningen omtrent de ontgronding kenbaar gemaakt kunnen worden. De wet bevat o.a. bepalingen over schadevergoedingen en overtredingen.
