Per jaar wordt het Ned. milieu met 75 mln. kg honde-uitwerpselen belast. Deze worden vnl. gedeponeerd in straten, plantsoenen en op pleinen.
Aan (deze grote hoeveelheid) hondepoep zijn nogal wat nadelen verbonden. Ten eerste ervaren velen deze vorm van ongecontroleerd storten van afval als overlast. Ten tweede kunnen in honde-uitwerpselen parasieten huizen, waaronder de spoelworm Toxocara cani, zodat er gevaar voor de (volks)gezondheid bestaat. Ten derde draagt hondepoep bij aan de eutrofiëring van het oppervlaktewater.
Er zijn diverse pogingen gedaan om het probleem van de honde-ontlasting tot redelijke proporties terug te brengen, en m.n. om de overlast voor de medemens te verminderen. De resultaten van de landelijke actie ‘hoge nood, hond in de goot’ worden echter ten dele teniet gedaan, doordat de goten vaak als autoparkeerplaats worden gebruikt, of doordat er straten worden aangelegd met gootloos sierplaveisel.
Recentelijk heeft men zijn toevlucht genomen tot het instellen van hondetoiletten (o.a. in Hoorn); dit is een soort zandbak, speciaal voor de hond, die op gezette tijden door de gemeentereiniging wordt schoongemaakt. In sommige gemeenten heeft men soortgelijke voorzieningen getroffen door bepaalde terreinen aan te wijzen waar het uitlaten van honden alleen beperkt is toegestaan en andere waar ze mogen loslopen. Wie de regels overtreedt, krijgt een bekeuring.
In wezen is het probleem van de hondepoep niet op te lossen. Maar er zou al veel zijn gewonnen als hondebezitters zoveel mogelijk rekening houden met de belangen van hun medemensen. Aan de andere kant moet men begrip trachten op te brengen voor de hond in de stad, waarvoor nauwelijks adequate uitlaatplaatsen aanwezig zijn.
Litt. M.Dekkers, Het edelgedierte (1978).
