Kanaal in Egypte dat vanwege de verbinding tussen de Middellandse Zee en de Rode Zee van groot strategisch belang is.
Al in de Oudheid was er een verbinding tussen de Nijl en de Rode Zee. Dit kanaal verzandde in de loop van de tijd. In de negentiende eeuw werd vanwege economische belangen een snellere route tussen Europa en de koloniën in Azië urgenter. De Suezkanaalmaatschappij van de Fransman Ferdinand de Lesseps kreeg van de Egyptische onderkoning een concessie voor 99 jaar. In 1859 werd met het graafwerk begonnen; in 1869 werd de 160 kilometer lange waterweg geopend.
Door geldnood van de Egyptische onderkoning wisten de Britten in 1875 bijna de helft van de aandelen van de maatschappij in handen te krijgen. Na nationalistische onlusten werden in 1882 Britse troepen langs het kanaal gestationeerd. Egypte was tot 1945 een Brits protectoraat. Tot 1956 was het Suezkanaal eigendom van de Compagnie Universelle du Canal Maritime de Suèz, een Egyptische maatschappij waarvan Frankrijk en Groot-Brittannië tachtig procent van de aandelen in handen hadden.
Op 26 juli 1956 nationaliseerde de Egyptische president Nasser het Suezkanaal. De directe aanleiding was de weigering van Groot-Brittannië en de Verenigde Staten kredieten beschikbaar te stellen voor de bouw van de Aswan-dam. Op 29 oktober 1956 begon een gecombineerde militaire actie van Israël, Groot-Brittannië en Frankrijk (Suez-crisis). Door het tot zinken brengen van schepen blokkeerden de Egyptenaren het kanaal. In april 1957 ging het weer open.
Tijdens de Zesdaagse Oorlog in 1967 veroverden de Israëli's de westelijke oever van het kanaal. Pas in juni 1975 kwam het kanaal weer voor de internationale scheepvaart beschikbaar. Door het in de vaart komen van supertankers die te groot waren voor het kanaal was het economisch belang van het Suezkanaal inmiddels aanmerkelijk teruggelopen.
