Internationale troepenmacht die vanaf midden december 1995 werd ingezet om toezicht te houden op het vredesakkoord in Bosnië-Herzegovina.
Op 21 november 1995 tekenden de leiders van de Federale Republiek Joegoslavië, Kroatië en Bosnië-Herzegovina op de Amerikaanse luchtmachtbasis in Dayton een vredesakkoord dat een eind maakte aan de burgeroorlog in Bosnië-Herzegovina. Om toezicht te houden op het naleven van het akkoord werd besloten een Implementation Force (`Uitvoerende Macht') in te zetten. De Noord-Atlantische Verdragsorganisatie, Rusland en een aantal niet-NAVO-staten verplichtten zich tot het leveren van in totaal zestigduizend man troepen, die over drie divisies zouden worden verdeeld. Elke divisie kreeg een eigen basis, te weten Tuzla, Gornji Vakuf en Mostar. De grootste bijdragen leverden de Verenigde Staten (twintigduizend man), Groot-Brittannië (dertienduizend man) en Frankrijk (tienduizend man). Ook Nederland (tweeduizend man) en de Bondsrepubliek Duitsland (vierduizend man) leverden troepen. Voor Duitsland was het de eerste keer na de Tweede Wereldoorlog dat troepen buiten het eigen grondgebied opereerden. Een probleem was de bevelsstructuur van de IFOR. Rusland had grote bezwaren troepen onder commando van de NAVO te laten opereren. Uiteindelijk werd een gecompliceerde oplossing gevonden. De militaire leiding van de IFOR berustte bij de opperbevelhebber van de NAVO in Europa, de Amerikaanse generaal George Joulwan. De tweede man werd de Russische luitenant-generaal Leonti Sjevtsov, die aan het hoofd stond van twee Russische bataljons. Om toch de NAVO-bevelsstructuur intact te houden, werden de Russische troepen ingedeeld bij de Amerikaanse eenheid onder commando van de Amerikaanse generaal William Nash.
De eerste eenheden van de IFOR moesten binnen honderd uur na de officiële ondertekening van het Vredesakkoord voor Bosnië-Herzegovina op donderdag 14 december 1995 in Parijs in Bosnië-Herzegovina aanwezig zijn. De IFOR zou in ieder geval tot het einde van 1996 operationeel blijven, Begin december 1995 vertrokken al eenheden om kwartier te maken. In tegenstelling tot de in militair opzicht vrijwel machteloze UNPROFOR kreeg de IFOR het recht de vrede met geweld af dwingen. De missie van de VN-troepenmacht UNPROFOR in het voormalige Joegoslavië was beperkt gebleven tot het handhaven van vrede (`peace keeping'); de IFOR kreeg de taak de vrede af te dwingen (`peace enforcing'). Daarom waren de IFOR-troepen ook niet uitgerust met de blauwe VN-helmen, maar met groene (gevechts)helmen. De IFOR opereerde in het verlengde van de Rapid Reaction Force (RRF), die in de zomer van 1995 de VN-troepen was komen beschermen, en enkele keren daadwerkelijk in actie kwam om het Servische beleg van Sarajevo te helpen breken.
