Tussenkomst van de overheid om bepaalde criteria aan een marktsector op te leggen. De overheid bepaalt de regels voor de marktorganisatie of de criteria waaraan de op te stellen ‘spelregels’ dienen te voldoen.
De overheid controleert, gewoonlijk via een regulator, de prijzen en/of de tariefstructuren en/of de rekeningen van de bedrijven.Voor de regulering van de prijzen zijn de meest voorkomende systemen:
1). cost plus regulering of cost of service regulering.
Volgens deze methode zijn de tarieven direct gebaseerd op de kosten die de onderneming oploopt door de energielevering aan zijn cliënten, per klantencategorie. Deze kosten omvatten exploitatiekosten, afschrijvingen, financiële lasten, belastingen en een winstmarge die moet toelaten de ingezette eigen middelen te remunereren.
2). price cap regulering.
Men gaat uit van de bestaande situatie en maakt afspraken voor de verdere evolutie van de verkoopprijzen. In de meeste gevallen krijgen deze afspraken de vorm van een beperking van de toegelaten indexering van de verkoopprijzen: men laat bijvoorbeeld een indexering toe die gelijk is aan CPI – X (in het Engels RPI – X)., waarin: CPI = consumptieprijsindex (RPI = retail price index). en X = de efficiëntiekorting of price cap.
Met een X = 2% en een consumptieprijsindex die 3% stijgt, betekent dit dat de verkoopprijzen met 1% mogen stijgen. De price cap kan ook een jaarlijkse prijsvermindering opleggen, los van elke indexeringsparameter.
De grootte van de price cap wordt bepaald aan de hand van previsionele kosten, bench marks enzovoort.
Zie ook: bench-marking, F: incentive regulation, F: tarief.
Vergelijk: D: CPI-X.
