wijsgerig stelsel, dat zich ten doel stelt de beginselen van de wijsbegeerte der scholastiek, speciaal die van Thomas van Aquino te doen herleven en zelfstandig te verwerken, daarbij rekening houdend met de gegevens der moderne wetenschap en met de problemen, door de moderne wijsbegeerte opgeworpen. Het streven daarnaar kwam op ca 1850 en vond steun bij de pausen.
Leo XIII gaf daaraan in zijn encycliek Aeterni Patris van 1879 een vaste omlijning. Leuven richtte in 1882 op zijn verzoek een aparte leerstoel voor Thomistische wijsbegeerte op met Mercier als eerste professor. Andere bevorderaars zijn o.a., in België: Nys, De Wulf, Noël; in Nederland: de Groot O.P., Beijsens, Hoogveld, I. v. d. Berg.
