(Lat. scholasticus, geleerde), samenvattende benaming voor de in de Middeleeuwen gevormde en ontwikkelde speculatieve wetenschap, die zowel de filosofie als de theologie omvat; de filosofie om als ,,ancilla theologiae, dienstmaagd der theologie” dieper in de geloofswaarheden door te dringen zonder daarbij de zuiver wijsgerige problemen uit het oog te verliezen: dus een weten door de rede; de theologie om door het gebruik van het redenerend verstand zich een zo diep mogelijk inzicht in de geloofswaarheden te vormen: dus een weten door de openbaring met behulp der rede. Men onderscheidt de vroeg-scholastiek (11e en 12e eeuw; Anselmus, Abelardus), het bloeitijdperk (13e eeuw) met de Augustijnse (Aegidius Romanus), Franciscaanse (Bonaventura) en Dominicaanse (Thomas v.
Aquino) richting en ten slotte het vervaltijdperk (14e eeuw). Herleving in de 19e eeuw als Neo-Scholastiek (Mercier).
