(Lat. werkelijk, feitelijk). In het volkenrecht spreekt men van D.-erkenning van een regering of van een staat als - meestal na een geslaagde revolutie - andere regeringen de feitelijke gezagsuitoefening van die regering of staat erkennen, zonder hieraan onmiddellijk het volledig rechtsgevolg te verbinden.
Bij een D. erkende regering laat een staat zich vertegenwoordigen door een „diplomatiek vertegenwoordiger” zonder meer, dus niet door een ambassadeur of gezant. D.-erkenning is meestal de eerste stap tot erkenning de iure, d.i. de erkenning met volledig rechtsgevolg. Vb.: de Staat Israël werd in 1948 door de V.S. D. erkend (evenals trouwens door vele andere landen), maar op 31 Jan. 1949 volgde erkenning de iure; bij het verdag van Linggadjati erkende Nederland D. het gezag van de „Repoeblik Indonesia” over Java, Sumatra en Madoera.
