De facto is een begrip uit het Latijn waarmee wordt uitgelegd hoe een bepaalde feitelijke situatie is. Indien een persoon voornemens is zijn huis uit te breiden met een serre, dient hij bij het college van burgemeester en wethouders een vergunning aan te vragen voor deze uitbouw. In een dergelijk geval buigt het college van burgemeester en wethoude...

[Lat.] in feite (bijv.: — erkennen) (vgl. de jure).

feitelijk

(Lat.), feitelijk. Wordt een staat de facto erkend, dan wordt daarmee te kennen gegeven dat zijn aanwezigheid als feit (factum) wordt erkend, zonder oordeel of hij lang stand zal houden; zie de jure.

[Lat., in feite], bw., feitelijk (in tegenstelling tot de jure, rechtens): een regering erkennen; -verkenning.

werkelijk, metterdaad; eigenmachtig.

(Lat.), bw., feitelijk (in tegenst. met de jure, rechtens): een regering de facto erkennen.

(Lat. werkelijk, feitelijk). In het volkenrecht spreekt men van D.-erkenning van een regering of van een staat als - meestal na een geslaagde revolutie - andere regeringen de feitelijke gezagsuitoefening van die regering of staat erkennen, zonder hieraan onmiddellijk het volledig rechtsgevolg te verbinden. Bij een D. erkende regering laat een staat...

(Lat.) werkelijk, feitelijk, metterdaad; eigenmachtig, zonder verdere omstandigheden.

Feitelijk (tegenover „de jure” == rechtens).

(Lat. werkelijk, feitelijk).

(Dal.) — in werkelijkheid.

De facto - eigenmachtig.

DE FACTO, bw. feitelijk (in tegenst. met de jure, rechtens).

de facto - bijw. feitelijk (in tegenst. van de jure, rechtens)