William Walton (Oldham 1902-lschia 1983) was in Engeland en daarbuiten een van de bekendste en meest gewaardeerde componisten van zijn generatie. Veel van Waltons leeftijdgenoten waren sterk gericht op de Engelse taal en schreven vooral vocale muziek, terwijl Walton overwegend instrumentale werken componeerde.
Hij studeerde bij Hugh Allen, maar ontwikkelde zich verder als autodidact, geadviseerd door Ferruccio Busoni en Ernest Ansermet. Hij werd bekend door zijn Strijkkwartet (1923) en zijn ' Entertainment' Façade. In het midden van de jaren '20 werd hij vanwege zijn voor Engelse begrippen progressieve muziek gezien als een 'enfant terrible'. Later verliet hij de atonale richting en schreef in laat romantische stijl. Waltons beste werken staan al decennia lang op de lessenaars. Daartoe behoren zijn symfonieën (resp. 1934 en 1960), het Altvioolconcert (1929; geschreven voor Paul Hindemith), het Vioolconcert (1939; voor Jascha Heifetz) en het Celloconcert (1957; voor Gregor Piatigorsky). Waltons twee bekendste vocale werken zijn het geniale Façade (1922), een komische pastiche voor recitant en zes instrumenten, en de symfonische cantate Belshazzar's Feast voor bariton en gemengd koor (1931). Als muzikale chroniqueur van grote Britse politieke gebeurtenissen schreef Walton een aantal feestelijke gelegenheidswerken (Crown Imperia/, 1937, en het Coronation Te Deum uit 1953). Met deze stukken kreeg Walton de naam van nationale componist, vergelijkbaar met Edward Elgar. Waltons muziek is wisselend van stijl. Zijn melodieën zijn vaak bijzonder lang van adem, doen laatromantisch aan en herinneren aan Sibelius. Een goed voorbeeld daarvan is het Vioolconcert. Maar zijn muziek vertoont ook invloeden van Satie, Debussy, Prokofjev en St ravinski. Waltons subtiele ritmen en briljante orkestratie veroorzaken vaak overrompelende effecten.
Oeuvre
2 opera's (Troilus and Cressida, The Bear); 1 ballet (The Quest); 2 symfonieën; soloconcerten voor viool, altviool en cello; oratorium Belshazzar's Feast.
