Louis Spohr (Brunswijk 1784-Kassel 1859) was een vroegromantisch componist, dirigent en vioolvirtuoos.
Hij werd geboren tijdens het leven van Mozart die een belangrijke inspiratiebron voor hem zou worden; in Wenen raakte hij bevriend met Beethoven wiens Negende symfonie hij later dirigeerde; als oudere musicus stond hij op de bres voor de jonge Wagner en voerde hij Der Fliegende Holländer en Tannhäuser uit. Hoewel hij zich niet afsloot voor vernieuwingen, werd hij als componist toen al beschouwd als ouderwets. Na zijn dood bleven maar een paar van zijn werken 'in leven', zoals zijn oratorium Die letzten Dinge (1826), enkele kamermuziekwerken waaronder het Nonet op. 31 (1815) en een paar van zijn vijftien vioolconcerten .
Spohr groeide op in een muzikaal doktersgezin. Op zijn zestiende wist hij de hertog van Brunswijk voor zijn violistische capaciteiten te interesseren, en met diens financiële steun werd hij leerling van Franz Eck vioolvirtuoos in de traditie van de Mannheimer school. Na een gezamenlijke concertreis naar St. Petersburg (1902-03) was zijn opleiding voltooid en werd hij achtereenvolgens concertmeester in Gotha, operadirigent in Wenen, Frankfurt am Main, en ten slotte vanaf 1822 in Kassel. Als dirigent en vioolsolist stond hij open voor het werk van anderen (dit in tegenstelling tot zijn tijdgenoot Paganini die uitsluitend eigen werk speelde); in zijn eigen composities volgde hij enerzijds de klassieke traditie, maar in zijn virtuoze schrijfwijze, zijn gebruik van chromatiek en zijn liefde voor ongebruikelijke bezettingen zoals dubbelkwartet en dubbelorkest herkent men de romanticus die geen vastgestelde grenzen accepteerde. Spohrs muziek is nobel, niet erg diepzinnig, maar wel technisch lastig te spelen.
Oeuvre
9 opera's; theatermuziek; religieuze muziek, waaronder 4 oratoria; 10 symfonieën; 25 soloconcerten; kamermuziek voor diverse bezetting.
