(opvoedk.) is een noodzakelijk middel tot opvoeding. De opvoeder moet weten, wat er in het algemeen en bijzonder gebeurt, en het kind moet overtuigd zijn, dat hem niets ontgaat. De beste vorm van t. bestaat in den ongedwongen omgang in levens- en arbeidsgemeenschap. Het is noodzakelijk naarmate de kinderen nog klein zijn, talrijk of aan meer gevaren blootgesteld.
Vooral zijn praeventieve werking dient hoog aangeslagen. Veel lichamelijk, psychisch en zedelijk kwaad kan er door voorkomen worden. Het strekt zich uit tot het heele terrein der opvoeding, het zedelijk en godsdienstig leven, de uiterlijke orde, vlijt, stiptheid, zindelijkheid en beleefdheid. Naarmate het individueele en groepsgeweten voldoende ontwikkeld is, treedt het t. terug voor zelfcontrole.Lit.: J. Göttler, System der Päd. (1932).
