ontstonden in 1561 te Rome, toen de leerlingen van de H. Philippus Neri, die voor geestelijke oefeningen in een oratorium (bidkapel) bijeenkwamen, zich tot gemeenschappelijk leven aaneensloten.
In 1575 werd hun vereniging tot congregatie verheven. De Oratorianen leggen geen geloften af, maar leven in communiteit.
Hun huizen, waar priesters en leken wonen, staan ieder op zichzelf. Grote verdiensten hebben zij voor de opleiding van de geestelijkheid, de opvoeding van de jeugd, de zielzorg, voor ascese, theologie en muziek.
Van Italië uit verspreidden zij zich verder in en buiten Europa (Newman voerde hen in 1847 in Engeland binnen). Naast de Italiaanse Oratorianen zijn er ook de Franse, in 1611 door kardinaal de Bérulle naar het voorbeeld van de Italiaanse gesticht.
Hun statuten ontvingen zij van de opvolger van kardinaal de Bérulle, Ch. de Condren. Ook de Franse Oratorianen leggen geen geloften af, maar hebben wel een straffe, gecentraliseerde leiding.
Ook zij leggen zich bijzonder toe op de opleiding van priesters en de opvoeding van de jeugd. Door hun colleges, waarin zij ook lekenkrachten opnamen, en hun houding ten opzichte van het Jansenisme kwamen zij in moeilijkheden met de Jezuïeten. F. v.
E.
