In het O.T. wordt het volk Israël meermalen de zoon van Jahweh genoemd. Dat Jahweh wordt gezien als de Vader van Israël berust op de overtuiging dat Hij in zekere zin dit volk heeft voortgebracht door het uit te kiezen uit een heidense wereld en het te maken tot zijn eigendom.
Het is een overdrachtelijke spreekwijze die op de verhouding van Jahweh tot Israël als collectiviteit wordt toegepast, maar die toch reeds aankondigt dat deze verhouding door liefde gedragen wordt. Pas in de laatste boeken van het O.T. wordt de gedachte van het kindschap Gods overgebracht op de afzonderlijke vromen en krijgt daardoor een persoonlijk karakter (Sirach, Wijsheid).
Het N.T. plaatst het kindschap Gods in christologisch verband. In de synoptische Evangeliën wordt het kindschap der gelovigen slechts spaarzaam vermeld, maar hier is van bijzonder belang dat met name bij de doop in de Jordaan en de transfiguratie de Mens Christus door de Vader wordt geopenbaard als de Zoon van God.
Het kindschap der gelovigen wordt door Paulus gezien in wezenlijke betrekking tot de verheerlijkte Christus, in wiens gestalte van Zoon Gods de gelovigen delen door de gave van de Heilige Geest. Terwijl Christus Zoon Gods is van nature, zijn de Christenen kinderen Gods door adoptie.Wel verre van een louter juridische erkenning te zijn, vindt het kindschap van de gelovigen zijn voltooiing in de opstanding naar Christus’ beeld (Rom. 8 : 23, 29), of volgens Johannes in de aanschouwing van God (1 Jo. 3 : 1 v.). A. H.
