(Lat.: immanere, blijven binnen) is een op wijsgerig en theologisch terrein vaak gebezigde term. Zo spreekt men van de immanentie Gods in heel zijn schepping, om daarmede tegenover zijn transcendentie zijn intieme aanwezigheid in al zijn schepselen aan te geven.
In een heel andere zin noemt men het menselijk kennen en beminnen „immanente” handelingen. Daarmede wil men aanduiden, dat kennen en beminnen niet iets buiten de mens tot stand brengen, doch als vruchten van vitale ontwikkeling geheel binnen de mens zelf besloten blijven, als vervolmakingen van hem zelf.
Theologisch stelt men ook wel tegenover de klassieke methode der apologetiek de zgn. „immanente methode”. j.c. G.
